Zostałam zdradzona po 30 latach małżeństwa.w dniu moich urodzin mąż odszedł .ból jaki odczuwam jest nie do opisania.fakt oddaliliśmy się od siebie.kilka lat nie wspolzylismy.maz twierdził .że przez cukrzycę nie może.a teraz ma kochankę 14 lat młodsza.chyba się nie pogodzimy.za duża rana dla mnie
Kryzys wieku średniego męża dotyka mnie od roku. Najpierw wczesną wiosną 2013r. oddalenie emocjonalne, fizyczne, pójście męża w alkohol. Moje co miesiąc, dwa spokojne zdania "Widzę, ze się oddalasz, boli mnie to, pijesz za dużo". I nic. Odbijanie się. Pod koniec września jego "Coś się wypaliło, ten związek w tej formule się wypalił". Na moje kilkakrotne, czy mnie nie kocha "Jeśli chcesz tak to rozumieć, to tak". Świat mi się zawalił, wywaliłam go z domu. Nie było go 6 tygodni. Po dwóch tygodniach jego „Kocham Cię. Wiem to na pewno. Widać musiałem się wyprowadzić, żeby to zrozumieć”. Byłam nieufna. Moje „Nie chcę żyć z alkoholikiem”. Potem przestał pić, poszedł do psychologa w Poradni AA. Wrócił do domu, choć jakoś mało chętnie. Jakieś jego „Nie znam innej miłości.” „Nie wiem”. Po dwóch tygodniach w domu jego „Jednak jest oddalenie.”. Potem po kilku dniach „ Nie kocham Cię. Mam ogromne wyrzuty sumienia. Okłamałem Cię, że Cię kocham, bo balem się samotności”. Takie dawkowanie mi rewelacji. I nie miałam już siły na męskie decyzje i rozwalenie ponad 20 lat życia. Od listopada do połowy stycznia moje miotanie się. Od „Nie zostawiaj mnie. Pokochaj mnie” do „Wyprowadź się”. Z częstotliwością co kilka dni lub godzin. I nasz chory taniec. Ja – chcąca go zdusić i zamknąć w klatce, co rodziło jego ogromną chęć ucieczki. Ale kiedy we mnie pękało „Wyprowadź się”, to jego zamyślenia, zastanowienia i „budujmy”. Teraz, mam wrażenie, że trochę się uspokoiłam. Wiem, ze mnie nie kocha miłością romantyczną. Ale czy to jest powód do rozwalania małżeństwa i rodziny po ponad 20 latach? Dzieci pełnoletnie, choć nie samodzielne. Obecnie jest miedzy nami serdeczność, przytulamy się w nocy. On mówi, że nikogo nie ma. Ale nie ma seksu, nawet mnie nie chce calować. Nie wiem, co przyniesie przyszłość. Co nam się uda zbudować? I na jakich uczuciach? U mnie się niestety nie wypaliło. Ja nadal kocham, w sposób spokojny i dojrzały. Jeszcze trzy lata temu oboje mówiliśmy, że wzloty i upadki miedzy nami się skończyły, że toksyczność się skończyła. Że seks trochę siadł, że trochę zrobiło się nudno, ale po prawie 20 latach i koło 50 to normalne. I że jest z tym nam dobrze. A okazało się, że mnie było dobrze. A jemu widać zaczynało się powolutku wypalać. Przechodziłam, już dzisiaj trochę mniej, jego oskarżanie mnie o pierwszą, drugą i trzecią wojnę światową. I taki brak odpowiedzialności, że coś się podziało poza nim. Ja ustawiam się w pozycji trwania. Jestem żoną, matką, tutaj jest mój dom i moje życie. Choć obecnie bardzo trudne. Moje poczucie wartości jest zerowe. Nie mam pracy, za to mam za dużo czasu na rozmyślania i czarnowidztwo. Strach przed życiem, przed samotnością i samodzielnością. A mój mąż? Stara się, widzę to. Zachowuje się pozornie lepiej, niż przez ponad 20 lat naszego małżeństwa. Paradoks, właśnie wtedy, kiedy skończyła się miłość? Ale nie dzieli się ze mną swoimi przemyśleniami, tym co dzieje się u psychologa. Mówi, ze jesteśmy małżeństwem w kryzysie. Daje do zrozumienia, że mnie nie kocha. Żyję w zawieszeniu, na krawędzi. Nic ode mnie nie zależy. Czuję, że mąż zastanawia się, czy dalej żyć w bezpiecznej rodzinie bez romantycznej miłości, czy zaryzykować i poszukać „nowej, jedynej, prawdziwej miłości”? Bo jak nie teraz, to kiedy? Bardzo jest mi trudno. Czy mąż może mnie pokochać na nowo?
Kryzys w małżeństwie po 20 latach czy 30, a nawet więcej, wiąże się z kolejnymi przemianami. Małżeństwo z 30-letnim stażem to para ludzi, którzy właśnie wypuszczają swoje dzieci z gniazda i muszą się z tym pogodzić.
Miłość małżeńska nieustannie ewoluuje, wymaga nieustannej pracy, uwagi i troski. To systematyczne działania, które mają na celu pielęgnować wzajemną miłość. Wśród tych aktywności warto wymienić:– pracę nad sobą poprzez wzmacnianie pozytywnych cech– dbanie o siebie, by być atrakcyjnym dla współmałżonka– wypełnianie z miłością codziennych obowiązków – rozwój i pogłębianie cnót, takich jak: cierpliwość, łagodność, mądrość, wyrozumiałość, wspaniałomyślność czy roztropność w podejmowaniu decyzji. Wraz z upływem stażu małżeńskiego miłość będzie przyjmowała inne oblicza, ponieważ etapy życia rodzinnego wiążą się z cyklem życia rodziny. Pierwszego podziału życia rodziny na fazy dokonał już w 1931 roku P. Sorokin, wyróżniając cztery stadia: małżeństwo rozpoczynające niezależną ekonomicznie egzystencję, małżeństwo z jednym lub większą liczbą dzieci, małżeństwo z dorosłymi, niezależnymi dziećmi i wreszcie małżeństwo starzejące się. Klasyczny dziś cykl życia małżeńsko-rodzinnego stworzyła E. Duvall, która scharakteryzowała osiem faz cyklu życia rodziny. Z kolei każdą z tych faz cechują specyficzne zadania rozwojowe1. Nie ulega wątpliwości, że w każdej z tych faz mogą pojawić się kryzysy. Warto zatem przyjrzeć się poszczególnym cyklom, by w porę reagować na pojawiające się trudności i odpowiednio na nie reagować. Faza 1 – Małżeństwo bez dzieci Faza rozpoczyna się ceremonią ślubu. Przed świadkami, rodziną, przyjaciółmi i znajomymi narzeczeni, wypowiadają swoje TAK. Ceremonia ta jest jakby rytuałem przejścia z jednej rodziny do drugiej. Jest wyrazem zakończenia przynależności do rodziny pochodzenia i znakiem tworzenia NOWEJ. Małżonkowie, odtąd stanowią JEDNO. Wnoszą do małżeństwa inne systemy wartości, przekonania, przyzwyczajenia i we wszystkich sferach na drodze porozumienia, wzajemnych ustępstw czy kompromisów powinni ustalić funkcjonowanie, założonej przez siebie rodziny. Warto zaznaczyć, że już w okresie narzeczeństwa młodzi powinni poruszyć kwestię finansów, podziału władzy, sposobów komunikowania się, częstości kontaktów seksualnych czy kontaktów z rodzinami pochodzenia, jak również kwestie związane z wiarą, ilością dzieci i wiele innych tematów. Najczęstsze sytuacje konfliktogenne w tej fazie to:– brak opuszczenia fizycznego i emocjonalnego młodych z rodzicami i rodziców z młodymi ( więcej dowiesz się w artykule Teściowa i teść – jak ich znieść? )– podział władzy / ról (małżeństwo patriarchalne, matriarchalne czy egalitarne?) Faza 2, 3, 4 – rodzina z dziećmi Faza 2 – rodzina wychowująca małe dzieciFaza 3 – rodzina z dzieckiem w wieku przedszkolnymFaza 4 – rodzina z dzieckiem w wieku szkolnym Zadania tych trzech faz są bardzo podobne. Głównym zadaniem jest przystosowanie się małżonków do przyjęcia nowego członka rodziny oraz podział obowiązków dotyczących wychowania. W tej fazie ulegają też zmianie relacje z rodzinami pochodzenia. Należy umożliwić rodzicom pełnienie roli dziadków z jednoczesnym ustaleniem zakresu kompetencji w tej sferze (dziadkowie pozwalają swoim dzieciom pozostawać autorytetem rodzicielskim). Sytuacje konfliktogenne:– rezygnacja z „bycia we dwoje” na rzecz „bycia we troje” (żono nie zaniedbuj męża)– pójście dziecka do przedszkola / szkoły (naturalnemu rozluźnieniu powinna ulec więź pomiędzy matką a dzieckiem)– powrót żony do pracy (kobietom towarzyszy niepokój i niepewność w odniesieniu do dziecka)– zmiany wzorca przystosowania (mąż „oswaja się” z powrotem żony do pracy, następuje nowy podział obowiązków oraz pojawia się tzw. rywalizacyjny niepokój)2. Faza 5 – rodzina z dorastającym dzieckiem / dziećmi Zdarza się, że rodzice nie dostrzegają, że ich dzieci dorośleją. Traktują nastolatka jak pięciolatka, kontrolują, wyręczają. Cały system, który dotychczas funkcjonował musi się zmienić. Rodzice muszą wycofać się z pozycji autorytetu, a granice powinny być bardziej elastyczne. Młody człowiek chce być niezależny, nie tracąc przy tym więzi z rodziną. Rozmowy o seksie czy budzącej się miłości nie mogą być przekładane na później. Niestety wielu rodziców nie poczuwa się do obowiązku rozmawiania na te tematy. Uważają, że jest na to za wcześnie albo że inni powinni to zrobić za nich. Niewątpliwie jest to poważnym błędem wychowawczym, ponieważ to rodzice powinni być pierwszymi edukatorami seksualnymi swoich dzieci. Ważne, aby podczas intymnych rozmów nie doszło do ośmieszenia czy zlekceważenia problemów nastolatka. Podsumowując, młody człowiek bez problemu powinien przejść przez proces usamodzielniania się, a rodzice nie powinni mu tego utrudniać. Mogłoby się wydawać, że są to jedyne trudności w tej fazie cyklu, otóż nie ma nic bardziej mylnego. W tym samym czasie kiedy dojrzewa nastolatek, starzeją się dziadkowie, którzy mogą potrzebować pomocy. Małżonkowie dodatkowo muszą uporać się z faktem, że sami się starzeją i zacząć dostrzegać zmiany zachodzące w nich samych. To wszystko sprawia, że piąta faza cyklu życia rodziny może być wyjątkowo trudna dla wszystkich. Faza 6, 7 – rodzina w stadium pustego gniazda Faza 6 – rodzina z dziećmi opuszczającymi domFaza 7 – stadium pustego gniazda W tej fazie z powrotem mamy do czynienia z diadą małżeńską. Małżonkowie zostają sami. Mają czas na ponowną konsolidację, bliskość i intymność. Jest to czas nowych możliwości, wyzwolenia od obowiązków rodzicielskich czy rodzinnych zobowiązań. Faza 6 i 7 to idealny czas na realizację marzeń małżonków, wspólne podróżowanie czy hobby. Okres ten może być bardzo trudny i może wiązać się z rozpadem rodziny (rozwodem), jeśli przez okres, w którym dzieci mieszkały w domu, została zaniedbana relacja ze współmałżonkiem. Małżonkowie mogą nagle odkryć, że nic ich nie łączy i rozwieść się lub nadmiernie ingerować w życie dorosłe swoich dzieci. Ważne, aby w tym okresie małżonkowie znaleźli cele i wartości na resztę wspólnego życia, przygotowywali się do roli dziadków oraz zmienili relacje ze swoimi dziećmi – odtąd powinni zostać partnerami. Faza 8 – starzejący się rodzice Faza trwa aż do śmierci jednego lub obojga małżonków. Najtrudniejszym zadaniem w tej fazie cyklu jest danie sobie rady, gdy jeden z małżonków odejdzie do wieczności. Z dotychczasowych rozważań można jednoznacznie stwierdzić, że w hierarchii wartości współmałżonek zawsze powinien być na pierwszym miejscu – zawsze przed rodzicami, przed dziećmi, przed pracą zawodową. W przeciwnym razie małżonkowie zaczynają żyć obok siebie, a nie ze sobą. Bycie tylko we dwoje jak przedstawiono na rysunku poniżej ( to najdłuższy okres w całym cyklu rodziny (faza 1,6,7,8). Dzieci są nam dane na pewien czas (faza 2,3,4,5), rodzice odejdą z tego świata, kariera zawodowa zakończy się i przejdziemy na emeryturę. Dlatego tak ważnym i koniecznym jest stały wysiłek i troska, by miłość nie więdła, a rozwijała się. Bowiem zaniedbanie współmałżonka, tej najpiękniejszej i najważniejszej relacji ludzkiej, skutkować może w fazie numer 6 niebezpieczeństwem rozpadu. Fazy cyklu życia rodziny według Przemysław Bratkowski Autor: Barbara Bratkowska 1. Por. I. Namysłowska, Terapia rodzin, Warszawa 1997, Por. Tamże, Data publikacji: 28 sierpień 2019r
Witam, mam 30 lat jestem mamą dwóch cudnych chłopców i żoną, do niedawna szczęśliwą. Do niedawna, ponieważ od jakiegoś czasu przestaliśmy z mężem rozmawiać, dodam ze mąż pracuje za granicą juz 5 lat a w sumie 8 jesteśmy małżeństwem.
I nadszedł ten dzień! Przyszedł na świat nowy człowiek, a Wy zostaliście rodzicami! Dziewięć miesięcy oczekiwań wypełnionych mieszanką radości i niepokoju już za Wami. Maleństwo ma wybrane imię (spieraliście się o nie kilka tygodni) i pierwsze zdjęcia, które telefonicznie obiegły już całą rodzinę i znajomych. W domu czeka stos nowych, upranych i wyprasowanych ciuszków, masa buteleczek, szczoteczek, kremów i trochę kolorowych zabawek, których z dnia na dzień zacznie przybywać wraz z odwiedzającymi Was gośćmi. Maleństwo ma też swoje łóżeczko (tęczowa pościel w urocze misie), ale chwilowo decydujecie się, że będzie spało z wami – tak wygodniej, nie trzeba będzie wstawać do karmienia. Podekscytowani zabieracie się za pierwszą kąpiel (oczywiście wspólnie) i ustalacie, że obowiązkami związanymi z dzieckiem podzielicie się sprawiedliwie – mama karmi, tata zmienia pieluszki. Tak więc jesteście dobrej myśli – przy dobrej współpracy da się to wszystko pogodzić i jeszcze wyspać. W końcu według poradników taki mały człowieczek śpi nawet 18 godzin na dobę, a to pozwoli wam praktycznie nie zmieniać swoich przyzwyczajeń i nie rezygnować z codziennych przyjemności. Wasz związek pozostanie takim, jakim był dotąd. Dodatkowo nawet wzbogacony o wspólną radość z wychowywania dziecka. Tak podobno czasem się zdarza…nie potrafię jednak przywołać z pamięci konkretnego przypadku… Zwykle bowiem przyjście na świat dziecka przewraca małżeński porządek rzeczy do góry nogami. Po pierwsze różne założenia wstępne okazują się nierealne w praktyce. W poradniku wprawdzie nie kłamano pisząc, że noworodek śpi 18 godzin. Zapomniano jednak dodać, że budzi się w tym czasie co kwadrans (to jest jakieś 70 razy!). A wraz z nim rodzice. I że pewnej nocy pojawia się pokusa by nie wywiązać się z wcześniejszych zobowiązań. On myśli - „w końcu ona i tak karmi, więc może też przewinąć”. I usiłuje spać dalej. Ona myśli – „Nie mam siły! Niech się drze!”. I też usiłuje spać dalej. W końcu Ona krzyczy, On krzyczy, a dziecko się drze. Nie śpi nikt. Przyjście na świat dziecka wiąże się ze zmianami, które wcześniej nie były przez małżonków brane pod uwagę. Z tego też względu okres ten uważa się za najpoważniejszy kryzys rozwojowy, przed jakim staje rodzina. Według badań amerykańskich psychoterapeutów dla par Johna i Julie Gottmanów, prawie 70% par skarży się na spadek satysfakcji z małżeństwa w ciągu pierwszych 12 miesięcy po przyjściu na świat pierwszego dziecka. Jest to o tyle ciekawe, że większość par pragnie dziecka – jest ono „owocem miłości” i raczej powinno spajać emocjonalnie małżonków niż odsuwać ich od siebie. Co za tym stoi? Po pierwsze zmienia się definicja MY. Do tej pory byliśmy dla siebie atrakcyjnymi i skupionymi na sobie partnerami. Łączyła nas intymność i wyłączność. Teraz do naszej dwójki wchodzi ONO i energicznie, a właściwie głośno, domaga się, by zwrócić się w pierwszej kolejności ku jego potrzebom. Pierwsze miesiące życia dziecka angażują rodziców, a szczególnie matkę, w sposób całkowity. Z punktu widzenia rozwoju malucha jest to reakcja niezwykle korzystna – tak właśnie ma być, aby dziecko mogło zaspokoić nie tylko potrzeby biologiczne, ale też by rozwijało prawidłowo swoją emocjonalność i umiejętność tworzenia więzi z drugim człowiekiem. To właśnie relacja z matką w pierwszych dwóch latach życia dziecka staje się dla niego matrycą więzi emocjonalnych z innymi ludźmi w życiu dojrzałym. Jak to jednak wpływa na relację pomiędzy małżonkami? Po pierwsze duża koncentracja na dziecku (które przecież nie zawsze jest spokojnym dzieckiem „podręcznikowym”) w ciągu dnia i w nocy powoduje normalne fizyczne i psychiczne zmęczenie. Gdy własne, czasami nawet te podstawowe potrzeby schodzą na drugi plan, trudno być otwartym na potrzeby partnera. Stąd już krok do rozdrażnienia, braku cierpliwości. I nie ma to nic wspólnego z utratą miłości! Wciąż kocham, tylko nie mam czasu ani siły, by ci to odpowiednio pokazać. Absolutna większość rozmów młodych rodziców dotyczy dziecka i spraw z nim związanych. Z perspektywy opiekującej się dzieckiem kobiety trudno wtedy zastanawiać się, jak się dzisiaj czuje mąż, który właśnie ( wrócił z pracy. Czy dobrze mu dziś poszło ważne spotkanie, co zjadł na obiad i jak ma ochotę spędzić resztę dnia, bo przecież jest zmęczony. Raczej mamy nadzieję, że powracający mąż wyręczy nas przy dziecku lub dziarsko włączy się w sprawy domowe. A wieczorny seks? Nawet gdy po okresie połogu oboje już nie mogą się go doczekać może okazać się, że nie przypomina tych wcześniejszych uniesień („poczekaj, chyba się budzi!”). Albo, że „błyskawiczny” 3 minutowy prysznic to co najmniej o 3 minuty za długo – żona zdążyła zasnąć gdy tylko przyłożyła głowę do poduszki. Gdy do tego u kobiety dochodzi niepokój związany z ciałem, jego wyglądem zmienionym przez ciążę, kwestia seksu może zejść na dalszy plan. Priorytety uległy zmianie. I choć dla większości kobiet ta zmiana priorytetów jest czymś zupełnie naturalnym, czymś, co „samo przyszło” i co, mamy nadzieję, wróci do normy, gdy dziecko nieco podrośnie, to perspektywa mężczyzny jest tu zgoła inna. Wielu mężczyzn ma w tym czasie poczucie odsunięcia, „pójścia w odstawkę”. Tęsknią za czasem, gdy byli z żoną tylko dla siebie i ma żąl do partnerki z powodu zaniedbywania jego osoby. Zdarza się, że mąż przeżywa zazdrość wynikająca z przekonania, że dziecko osłabiło uczucia żony do niego, że przestał się liczyć, nie jest już dla niej ważny. Może też odczuwać zazdrość z powodu niezwykłej więzi, jaka zaistniała między matką i niemowlakiem, przyssanym do jej piersi. Tak więc powodem rozczarowań w tym czasie bywa fakt, że wcześniej wypracowane relacje, odpowiednie dla intymnego związku dwóch osób, nie sprawdzają się, gdy rodzina się powiększa. Również samo sprawowanie opieki nad małym dzieckiem może frustrować rodzica, który wziął na siebie to zadanie w pierwszym okresie życia dziecka (wciąż zwykle jest to kobieta, choć sukcesywnie przybywa ojców na tacierzyńskich urlopach). Szczególnie, gdy ambicje lub pasje zawodowe młodych rodziców nie osłabły. Dla wielu matek jest to okres niełatwy, gdyż czują się niedowartościowane faktem, że są jedynie opiekunkami dzieci. Przeżywają to czasem jak uwięzienie, odcięcie od świata. Gdy tymczasem ich mężowie realizują się zawodowo a w związku z tym także i po części towarzysko. Z kolei mężczyzna często nie umie się odnaleźć w nowej roli opiekuna tak małego dziecka. Wielu mężczyzn z utęsknieniem czeka, aż dziecko nieco podrośnie, by móc nawiązać z nim bardziej „dorosły” kontakt – „niech już zacznie coś gadać, chodzić – wtedy już będę wiedział, jak się nim fajnie zająć”. Jest to tym bardziej widoczne, gdy żona nie dopuszcza, by mąż aktywnie opiekował się niemowlakiem, utrudniając nawiązywanie samodzielnego kontaktu z dzieckiem. Wiele z nas kobiet, niestety, chce mieć monopol na ekspercką wiedzę w tych sprawach i uważa, że mężczyzna różne rzeczy po prostu zrobi gorzej. Lub wręcz wietrzy katastrofę, sugerując mężowi, że jest niezdarny i nieodpowiedzialny. „Odejdź, wyśliźnie ci się w kąpieli”, „daj, sama zmierzę temperaturę”, „pamiętaj, kładziesz go do łóżeczka o 12” (powtórzone 5 razy, dla pewności) to teksty, które skutecznie mogą osłabić gotowość mężczyzny do zajmowania się niemowlakiem, a w związku z tym i do budowania z nim głębokiej więzi od samego początku. Doświadczenie pokazuje, że mężczyźni potrafią jednak zadbać o dziecko tak samo skutecznie jak kobiety, choć może nieco inną drogą… Tak więc wiele jest czynników, które sprawiają, że relacja małżeńska narażona jest w tym czasie na spory stres. A mówimy przecież o związku, który był dotąd satysfakcjonujący, bez większych życiowych problemów, a dziecko pojawiło się na wyraźne życzenie małżonków i jest zdrowe. Gdy brakuje tych warunków wstępnych ilość stresu gwałtownie się zwiększa. Czy jednak jesteśmy skazani na kryzys małżeński na tym etapie? Otóż nie. W końcu ponad 30% par nie odczuwa spadku zadowolenia ze związku, a część z nich wręcz doświadcza pogłębienia bliskości. Po drugie – kryzys nie oznacza, że to koniec dla naszego związku. Parom udaje się takie problemy pokonywać i wychodzić z nich zwycięsko. Kryzys związany z narodzinami pierwszego dziecka to naturalne załamanie równowagi rodzinnej związane z wejściem na nowy etap życia. Odnalezienie się w zmienionej rzeczywistości i wypracowanie nowych satysfakcjonujących relacji małżeńskich to ważne zadanie dla partnerów. Popatrzmy, co robią pary, dobrze radzące sobie z kryzysem powiększenia rodziny. Wskazówki dla małżonków z małym dzieckiem 1. Budujcie zażyłość między Wami zanim jeszcze dziecko przyjdzie na świat. Okazuje się, że małżonkowie, którzy się przyjaźnią, lubią i dobrze znają lepiej znoszą wszelkie kryzysy, także i ten. Rozmawiajcie więc dużo o swoich potrzebach, marzeniach, nadziejach i niepokojach. Łatwiej wtedy będzie zrozumieć się i rozmawiać o różniących was kwestiach, gdy przyjdzie stres związany z rodzicielstwem. Wyobrażając sobie rodzicielstwo i dziecko, które ma się narodzić róbcie to ze świadomością, że wiele z Waszych wizji może ulec zmianie, gdy dziecko już przyjdzie na świat. Dobrze jest mieć „z tyłu głowy” gotowość do elastycznego dostosowania się do nowej sytuacji, której teraz nie sposób do końca przewidzieć. 2. Włączajcie mężczyzn w opiekę nad dzieckiem od samego początku. Badania Gottmanów pokazują, że o satysfakcji z tego okresu nie decyduje fakt, czy dziecko ma kolki, czy nie, czy karmi się je piersią, czy butlą ani czy matka pracuje, czy jest na urlopie wychowawczym, tylko to, jak na przejście do fazy rodzicielstwa reaguje mąż. Czy jest w stanie przystosować się do nowych okoliczności razem z żoną (której zwykle to się udaje), czy też został z boku. Gdy tata pielęgnuje dziecko i bawi się z nim od urodzenia (a więc ma szansę je poznać i oswoić), wytwarza się miedzy nimi więź podobna do tej, jaką ma z dzieckiem kobieta. A wtedy rodzice mogą się spotkać na tej samej płaszczyźnie przeżywania rodzicielstwa i nie odsuwać się od siebie. 3. Mama musi czasem odpocząć! I tata też. To bardzo ważne, by mama mogła od czasu do czasu (najlepiej systematycznie) zostać całkowicie wyręczona przez męża w opiece nad dzieckiem. Chodzi o czas, który kobieta spożytkuje na czynności pozadomowe: wyjście samej na zakupy (i nie należy kupować w tym czasie pieluch ani odżywek), profesjonalny masaż czy fryzjer, fitness aby wrócić do formy, spotkanie z przyjaciółką mogą pozwolić odetchnąć i wrócić do domu z dobrą energią. A dla taty to okazja do wzmacniania relacji z dzieckiem i lepszego zrozumienia, z czym na co dzień zmaga się żona. Oprócz takich specjalnych dni warto w tym czasie korzystać z pomocy osób z zewnątrz. Babcie, dziadkowie czy różne ciocie zwykle chętnie zajmą się malcem. Nawet, gdyby mama miała być w tym czasie w domu i jedynie wziąć relaksującą kąpiel, poczytać gazetę czy spokojnie wypić kawę, to już duże odciążenie, które przekłada się na małżeńską satysfakcję. W tym wszystkim pamiętajcie też o potrzebach taty. Wychodzenie do pracy wprawdzie „odświeża” go na sprawy domu, ale też czasem potrzebuje zrobić coś dla siebie samego. 4. Znajdźcie czas tylko dla siebie. Najlepszym wyposażeniem, jakie dziecko może otrzymać, oprócz miłości i szacunku, to dobra, silna więź między rodzicami Dlatego tak ważne jest, by nie zatracić się w rodzicielstwie i by wspólnie dbać o swój związek. Nie trzeba tu dużo. Bardziej chodzi o jakość tej dbałości. Wiele par utrwala rytuał wieczornej rozmowy po położeniu dziecka spać. Niech to będzie codzienne 10 minut, które spędzicie tylko ze sobą, czy to opowiadając sobie dzień, czy ciepło, ale razem milcząc w przytuleniu. Gdy dziecko jest bardzo małe nie oczekujcie od siebie fajerwerków i nie liczcie na niezwykłe atrakcje, bo przeżyjecie rozczarowanie. Gdy da się już zostawić dziecko pod czyjąś opieką, wybierajcie się od czasu do czasu na randki. Zadbajcie, by był w tym właśnie klimat randki! Postarajcie się dla siebie, jak niegdyś. Nawet, gdy i tak będziecie sobie jedynie opowiadać co wasze maleństwo w tym tygodniu zrobiło… Dobrze, by sypialnia była Waszym (i tylko Waszym) azylem. Dziecko może być od początku uczone spać we własnym pokoiku lub w oddzielnym łóżeczku. Albo choć wynoszone „do siebie”, jeśli „nie macie sumienia” oddzielać go od siebie w pierwszym roku życia, szczególnie gdy jest karmione piersią. I koniecznie wynieście telewizor z sypialni! Niech będzie miejscem dla waszej intymności, gotowym na powrót radosnego seksu. 5. Uznajcie, że czas po narodzinach dziecka to czas wyjątkowy. Pary, które dobrze ten czas przechodzą, spotykają się we wspólnym rodzicielstwie. A więc „patrzą w tę samą stronę”. Uznają, że dojrzałe rodzicielstwo wymaga czasowego odłożenia swoich potrzeb na bok i nie cierpią z tego powodu. Rozmawiają jednak o tym, co zrobią, gdy już dziecko podrośnie i wykorzystują różne drobne okazje, by zadbać o swoje potrzeby. Partnerzy potrafią też znaleźć liczne okazję do wzajemnego doceniania się w tej nowej roli. Powiedz mężowi, że widzisz, jak wspaniale umie się zająć dzieckiem, jaki jest twórczy w zabawie z nim. I jak go bardzo potrzebujesz. Powiedz żonie, jaką wydaje ci się czułą matką i jak atrakcyjną kobietą wciąż jest dla ciebie, mimo widocznego zmęczenia. I jak mocno ją kochasz. Fundacja Rozwód? Poczekaj!
Kryzys w małżeństwie Trumpów. To nagranie mówi wszystko To wideo nie uciszy plotek o kryzysie w małżeństwie Trumpów. Po 17 latach małżeństwa dowiedzieli się, że są
Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź 1 2013-07-11 11:05:22 lusia802 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-07-11 Posty: 7 Temat: Kryzys w małżeństwie... Witam na forum , jestem tu nowa, wiem że pewnie takich wątków juz było wiele, czytałam ale dalej nie wiem co robic. Jesteśmy juz małżeństwem 5 lat za miesiąc kolejna rocznica, a ja już mam tak dosyć tego małżeństwa. Nie wiem po co ono dalej istnieje ;/, chyba tylko na pokaz bo oczywiści mój mąż jest uważany za super wesołego, miłego i pogodnego faceta udaje takiego przed wszystkimi ale niestety dla mnie jest inny. Zdarzyło sie że podniósł na mnie rękę, a w poniedziałek strasznie mnie zwyzywał od głupich k***ew. Wybiło mnie to z rytmu na caly dzień, nie mogłam się pozbierać, nie mogę dalej zrozumieć ze tak mało dla niego znaczę. Kazałam mu się wyprowadzić ale i tak wiem ze tego nie zrobi. Nie odzywam sie do niego, unikam go ale jestem z tym wszystkim sama, nie powiedzialam nikomu bo mi wstyd. Najgorsze jest to ze sama mam problemy ze sobą, poczcie niskiej wartości, bezradność. Nie wiem co robić bo razem pracujemy, prowadzimy razem firmę, i musze do widywać prawie cały czas bo i w pracy i w domu. Nawet chciałam odejść z pracy ale nie dam rady teraz znaleźć sobie pracy, jestem za słaba. W naszym małżeństwie już od dłuższego czasu się źle dzieje, tzn nic się nie dzieje tylko monotonia i rutyna, zero sexu, zero zainteresowania sobą nawzajem. Ja mówiłam mu ze nie chce tak żyć taka monotonia mnie zabija. Moj mąż chciał iść do psychologa, bo skoro nam sie nie układa to może nam ktoś pomoże, ale nie wiem czy to ma sens bo ja nie wiem czy teraz po poniedziałkowym incydencie da się cokolwiek naprawić gdzie nawet mnie nie przeprosił za te wyzwiska. Dodam że nie mamy dzieci ja mam 28 lat a mój mąż 31. Teraz wiem ze to małżeństwo i wszystko było za szybko, za wcześnie, ale niestety jest już za późno i czasu nie da się cofnąć. Nie wiem czy ktoś to przeczyta ale jeżeli tak to dziękuję za poświęcony czas i prosze o jakąś radę jeżeli w tak beznadziejnej sprawie da się coś poradzić...pozdrawiam 2 Odpowiedź przez Kalita 2013-07-11 15:26:19 Kalita Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-11-27 Posty: 19 Wiek: 30+ Odp: Kryzys w małżeństwie... Zazwyczaj mężowie nie chcą słyszeć o psychologu, a Twój z tego co piszesz sam chciał do niego iść. Czyli On che ratować Wasze relacje. To dobry znak. To jakieś wyjście z całej sytuacji. Nie musicie oboje iść od razu. Możesz poszukać jakiegoś dobrego psychologa w waszym mieście i umówić się na rozmowę, na pierwsze spotkanie możesz iść sama, porozmawiać z czym macie problem co i jak, a na drugie spotkanie wybrać się z mężem. A tak w ogóle to czy kiedykolwiek usiedliście razem przy stole i kawie i porozmawialiście co wam leży na sercu - jednej i drugie stronie? Dlaczego przestaliście zabiegać o siebie? Monotonia? -Może powinniście wybrać się gdzieś razem, odetchnąć od pracy? Zadaliście sobie wprost pytanie co takiego Tobie/Jemu nie podoba się w Nim/Tobie? Może jednak nie powinniście pracować razem? 3 Odpowiedź przez mon9 2013-07-11 15:47:23 mon9 Mój jest ten kawałek podłogi Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-04-23 Posty: 79 Odp: Kryzys w małżeństwie...Zgubiliście się po prostu, ale nigdy nie mów, że masz już dość tego małżeństwa. Ja zawsze będę uważała i wszystkim radziła,że można i trzeba naprawiać małżeńskie relacje. Przypomnij sobie za co kochałaś i podziwiałaś tego mężczyznę, chociaż może teraz nie jest taki sam. Przede wszystkim trzeba porozmawiać na spokojnie i bardzo szczerze, może Twój mąż ma jakiś problem w Waszych relacjach- może czuł się niedoceniony albo niespełniony w życiu. Czy masz jakąś pasję albo coś co robisz poza domem? Bo z tego co napisałaś to chyba ciągle spędzacie czas razem, a niektórym mężczyznom to nie odpowiada. A jak wyglądały Wasze relacje kiedyś? Jaki był kiedyś Twój mąż w stosunku do Ciebie? 4 Odpowiedź przez lusia802 2013-07-11 20:03:58 lusia802 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-07-11 Posty: 7 Odp: Kryzys w małżeństwie... Kalita napisał/a:Zazwyczaj mężowie nie chcą słyszeć o psychologu, a Twój z tego co piszesz sam chciał do niego iść. Czyli On che ratować Wasze relacje. To dobry znak. To jakieś wyjście z całej sytuacji. Nie musicie oboje iść od razu. Możesz poszukać jakiegoś dobrego psychologa w waszym mieście i umówić się na rozmowę, na pierwsze spotkanie możesz iść sama, porozmawiać z czym macie problem co i jak, a na drugie spotkanie wybrać się z mężem. A tak w ogóle to czy kiedykolwiek usiedliście razem przy stole i kawie i porozmawialiście co wam leży na sercu - jednej i drugie stronie? Dlaczego przestaliście zabiegać o siebie? Monotonia? -Może powinniście wybrać się gdzieś razem, odetchnąć od pracy? Zadaliście sobie wprost pytanie co takiego Tobie/Jemu nie podoba się w Nim/Tobie? Może jednak nie powinniście pracować razem?Masz racje to dobry znak, że moj mąż chce ratować związek tylko że niech on sam sobie najpierw idzie do psychologa skonsultować sie jak może nam pomóc, jak ja mu to mówię to juz nie jest taki chętny;/ a ja pierwsza nie pójdę bo wiem ze potem będzie mnie wyzywał od wariatek. Wiem to dlatego że rok po ślubie przeszłam dosyć ciężką depresję i załamanie nerwowe, nie miałam pracy, siedziałam w domu był czas kiedy nawet nie wstałam z łóżka, nie miałam siły na nic i tylko ta bezsilność i niemoc jeżeli ktoś tego nie przeżył nie zrozumie tego. To, że teraz jakoś funkcjonuję, wstaję z łóżka, idę do pracy to cud. To wszystko zawdzięczam tylko mojemu psu, którego dostałam na urodziny od męża. Można powiedzieć ze mój pies mnie uratował, bo zaczęłam wychodzić z domu, nie zatraciłam sie całkowicie i tylko przy nim czuje sie dobrze. Wiem, że sytuacja jaka zaistaniała mniędzy nami to nie tylko wina mojego męża ale też i moja. Żona, która siedzi w domu, nie skończyła studiów, tylko siedzi i płacze to chyba nie ma nic gorszego. Przed ślubem było inaczej staraliśmy sie dla siebie, wyjeżdżaliśmy na wycieczki, ale zawsze wszystko było podporządkowane pod mojego męża, on był dla mnie najważniejszy a ja się nie liczyłam, nawet dla samej siebie. Próbowałam z nim rozmawiac tak szczerze o nas ale oczywiście ja to wymyslam, wszystko komplikuje, czepiam się itd itd. Więc przestałam. Przestałam go całować, kochać się z nim, przytulać .... i wtedy powiedział ze mu tedo brakuje tylko ze teraz to ja już nie mam ochoty...Nie wiem co będzie, chciałam zeby w ubiegłym tygodniu pojechał do rodziców bo mieszkają w innym mieście, chciałam najzwyczajniej w świecie od niego odpocząć no to pojechał rano i wieczorem wrócił. No to sobie odpoczęłam ;/ Najgorsze jest to że nie mam nikogo z kim moge porozmawia, nie mam koleżanek, przyjaciół, nikogo bo zawsze najważniejszy był mój mąż i wszystko dla niego poświęciłam , a teraz on mi się tak odwdzięcza ((( 5 Odpowiedź przez lusia802 2013-07-11 20:16:44 lusia802 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-07-11 Posty: 7 Odp: Kryzys w małżeństwie... mon9 napisał/a:Zgubiliście się po prostu, ale nigdy nie mów, że masz już dość tego małżeństwa. Ja zawsze będę uważała i wszystkim radziła,że można i trzeba naprawiać małżeńskie relacje. Przypomnij sobie za co kochałaś i podziwiałaś tego mężczyznę, chociaż może teraz nie jest taki sam. Przede wszystkim trzeba porozmawiać na spokojnie i bardzo szczerze, może Twój mąż ma jakiś problem w Waszych relacjach- może czuł się niedoceniony albo niespełniony w życiu. Czy masz jakąś pasję albo coś co robisz poza domem? Bo z tego co napisałaś to chyba ciągle spędzacie czas razem, a niektórym mężczyznom to nie odpowiada. A jak wyglądały Wasze relacje kiedyś? Jaki był kiedyś Twój mąż w stosunku do Ciebie?Nasze relację wyglądały bardzo dobrze. Kiedyś byliśmy bardzo zakochani w sobie. Snuliśmy wiele planów, ale niestety przyszła rzeczywistość, moje załamanie nerwowe, brak kasy i wszystko się posypało. No teraz to już nawet nie mamy o czym rozmawiać, tylko praca i praca ewentualnie o psie bo oboje bardzo go kochamy. Najbardziej na świecie chciałabym pracować osobno, ale nie ma teraz na to szans, nie znajdę pracy, nie skończyłam studiów, a nie chce pracowac na kasie w biedronce;/ bo to bardzo ciężka praca. Raczej nie mam żadnej pasji no oprócz mojego psa, on jest całym moim szczęściem i tylko dla niego żyję. Wiem ze to głupio brzmi ale niestety tak jest . W zyciu przejechałam sie na wielu ludziach włącznie z moim mężem i nie ufam nikomu. Dzieci raczej też nie chcę mieć bo jak pomyślę sobie że będę musiała siedzieć w domu bo przyjdą złe wspomnienia i depresja kwiaty, skończyłam kurs florystyczny ale nie wiem co bym miała z tym zrobić. Brakuje mi odwagi w zrobieniu czegokolwiek, pójściu gdziekolwiek gdzie są ludzie, nawet boję się jeździć samochodem, sama nigdy nie jeździłam. Nie mam wsparcia w nikim, tylko zawsze sama krytyka. 6 Odpowiedź przez mon9 2013-07-11 21:14:27 mon9 Mój jest ten kawałek podłogi Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-04-23 Posty: 79 Odp: Kryzys w małżeństwie...Hmm to może zaproponuj swojemu mężowi wycieczkę albo inną wspólną aktywność, tak jak kiedyś- to nie musi być daleka wycieczka, wystarczy znaleźć coś niedaleko miejsca, w którym zdaniem Twój mąż chyba nie potrafi Tobie pomóc i męczy go ta cała sytuacja, Twoje samopoczucie. Na pewno chcialby, żebyś była szczęśliwa i pewna siebie. Bliska osoba oczywiście powinna Ci w tym pomagać i nieustannie wspierać, ale jeśli nie potrafi i ta cała sytuacja trwa długo to nie dziwię się, że wysiada psychicznie i puszczają mu świadomość, że nie daje Ci szczęścia, a nie każdy potrafi wspierać. Pomyśl o pomocy psychologa dla siebie, bo nie widzę innego wyjścia. Zacznij żyć i cieszyć się tym zyciem, można się tego nauczyć, coś zmienić. Przede wszystkim szczęście składa się z małych rzeczy i trzeba nauczyć się ich że czujesz się słaba, ale zrób pierwszy krok- idź do psychologa. Szkoda życia! Uwierz,że nawet siedząc w domu można być szczęśliwym Też miałam depresję 3 lata temu (nawet próby samobojcze) i z trudem wróciłam do życia. Gdybyś potrzebowała wsparcia albo wygadania napisz do mnie 7 Odpowiedź przez lusia802 2013-07-11 22:15:00 Ostatnio edytowany przez lusia802 (2013-07-11 22:18:00) lusia802 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-07-11 Posty: 7 Odp: Kryzys w małżeństwie... mon9 napisał/a:Hmm to może zaproponuj swojemu mężowi wycieczkę albo inną wspólną aktywność, tak jak kiedyś- to nie musi być daleka wycieczka, wystarczy znaleźć coś niedaleko miejsca, w którym zdaniem Twój mąż chyba nie potrafi Tobie pomóc i męczy go ta cała sytuacja, Twoje samopoczucie. Na pewno chcialby, żebyś była szczęśliwa i pewna siebie. Bliska osoba oczywiście powinna Ci w tym pomagać i nieustannie wspierać, ale jeśli nie potrafi i ta cała sytuacja trwa długo to nie dziwię się, że wysiada psychicznie i puszczają mu świadomość, że nie daje Ci szczęścia, a nie każdy potrafi wspierać. Pomyśl o pomocy psychologa dla siebie, bo nie widzę innego wyjścia. Zacznij żyć i cieszyć się tym zyciem, można się tego nauczyć, coś zmienić. Przede wszystkim szczęście składa się z małych rzeczy i trzeba nauczyć się ich że czujesz się słaba, ale zrób pierwszy krok- idź do psychologa. Szkoda życia! Uwierz,że nawet siedząc w domu można być szczęśliwym Też miałam depresję 3 lata temu (nawet próby samobojcze) i z trudem wróciłam do życia. Gdybyś potrzebowała wsparcia albo wygadania napisz do mnie Dziękuję mon9 że odpisałaś. I bardzo dziękuję za ciepłe słowa, we wszystkim co napisałaś jest racja. Powinnam porozmawiać z kimś, ale nie mam dam rady. Nie umiem tak w cztery oczy opowiadać o sobie komuś obcemu, mowic o swoich problemach i wogole...Masz rację z moim mężem, on nie umie mi pomóc, zawsze jak prosiłam go o pomoc to mówił ze nie potrafi mi pomóc, ale tez nigdy nie próbował. Najłatwiej przecież powiedzieć "Nie potrafię ci pomóc", i problem z głowy, radź sobie sama. Wiem też, że ta cała sytuacja może go przytłaczać, ale nawet w takiej sytuacji nie ma prawa mnie wyzywać i podnosić na mnie ręki! Do tego nawet od poniedziałku jeszcze mnie nie przeprosił, a teraz pojechał sobie z kolega na gokarty a ja siedzę w domu. Czemu to musi byc wszystko takie skomplikowane?Nie wiem, nie chce mi się z nim nigdzie wyjeżdzać, on nie wykazuje żadnej inicjatywy to ja na pewno pierwsza nic nie zaproponuję. Dziękuję za radyPs jak poradziłaś sobie z depresją, miałaś wsparcie rodziny, przyjaciół? Czym sie zajmujesz i jakie masz pasje ze dajesz radę i jeszcze pocieszasz innych? Co ci daje energię i chęci do życia? 8 Odpowiedź przez krokodyl666 2013-07-11 22:37:35 krokodyl666 Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-04-25 Posty: 1,018 Odp: Kryzys w małżeństwie...Ja bym się zgodziła na tego psychologa, jak jest tak beznadziejnie to może ktoś kto ma spojrzenie z zewnątrz Wam pomoże. 9 Odpowiedź przez Tango dla dwojga 2013-07-12 04:17:34 Tango dla dwojga Net-facet Nieaktywny Zawód: wolny Zarejestrowany: 2013-07-10 Posty: 21 Wiek: 36 Odp: Kryzys w małżeństwie... Lusiu,ja po 15 latach znajomości i 8 małżeństwa dopiero zrozumiałem, że kocham swoją żonę. Dobre, prawda?Ale...chcę napisać Ci, byś nie traciła wiary, bo skoro nam się udało (a w międzyczasie Ona też kogoś sobie znalazła i mimo wszystko udało się chyba - piszę chyba, bo wciąż to odbudowujemy) to - jeśli tylko oboje będziecie tego chcieli, to na pewno dacie radę...I...naprawdę polecam boisz się w cztery oczy, spróbuj najpierw przez...Skype'a. Tak, wiem jak to brzmi - jeszcze bardziej pokręcone, ale w Skypie możesz nawet wyłączyć obraz i tylko uwierz mi - potrzebujesz takiej rozmowy. Już nawet nie tylko dla ratowania związku, ale i siebie (może nawet przede wszystkim dla siebie) Jeśli czujesz, że wpadasz w depresję, że obniżasz swoją samoocenę, a nie masz z kim pogadać, to naprawdę profesjonalista Ci pomoże(i...wybierz jakąś babkę na początek - w sieci sporo się ogłasza poradni on-line, kobieta lepiej zrozumie kobietę)***Wracając zaś do samego związku. Widzisz, piszesz że wszystko było za wcześnie, że obecnie już to coś nie istnieje, że on Cię uderzył, że praktycznie nic już Was nie mnie osobiście - jeśli facet uderzył kobietę (czy kogokolwiek w ogóle słabszego od siebie) to byłby na zawsze skreślony, ale...wiem, że nie ma czegoś takiego jak sytuacja bez wyjścia (bo może być nim np. rozwód przecież) ale też uważam, że powinniście najpierw chociaż spróbować (zwłaszcza, że on chce)Widzisz, wydaje mi się, że opisałaś raczej objawy niż przyczyny. Piszesz jak jest, ale nie piszesz jak do tego doszło. No bo przecież skoro macie tyle lat i 5 lat stażu, to chyba nie pobraliście się tylko dlatego, że w łóżku było Wam fajnie? Chyba było coś więcej, prawda? Więc zacznij może od zadania sobie pytań - co Was kiedyś łączyło / skłoniło do wzięcia ślubu oraz kiedy / dlaczego to przestało działać? Co się stało, że to paliwo które Was zaprowadziło na ślubny kobierzec się wypaliło?Druga sprawa - wydaje mi się, że jednak fatalnie na Was wpływa to, że jesteście ze sobą razem nie tylko w domu, ale i w pracy. 24/7. Ok, to jest fajne jak się ma 15 lat i myśli się cały czas o cyckach tej z ławki obok (wtedy wydaje się, że można z Nią być non-stop...i wybacz dosadność), ale w dorosłym życiu - zwłaszcza że nie macie dzieci, to jednak potrzeba czasem od siebie odpocząć. I...jest jeszcze jedna rzecz: nie bierz tego personalnie do siebie, ale...wina nigdy (!) nie leży tylko po jednej stronie. Nie, nie będę bronił faceta, który podniósł rękę na kobietę, ale spójrz może na całą sytuację jego był z Tobą, kiedy przeżywałaś załamanie nerwowe, dba (przynajmniej dbał) o Ciebie najlepiej chyba jak potrafił, skoro i chciał iść do psychologa i Cię nie zostawił i nie zdradza, mimo że jak piszesz między Wami już nic nie ma...a on wciąż z Tobą jest...Ok, ostatnio zaczęły mu puszczać nerwy, ale pomyśl - sama piszesz, że nic ze sobą nie robisz, że użalasz się nad sobą, nie podejmujesz żadnych działań, by coś naprawić już nie tylko między Wami, ale też by samemu poczuć się lepiej (a bez poprawy własnej samooceny - a z tego co czytam, Twoja jest bardzo, bardzo niska) nie sądzę, by było Wam łatwo coś odbudować...A na koniec - brutalnie, ale może potrzebujesz potrząśnięcia, by wziąć się w garść i w końcu coś zrobić ze sobą: Młody, przedsiębiorczy (własna firma) facet wziął ślub z młodą, śliczną dziewczyną, miał z Nią mnóstwo planów, a tu...Ona się tylko nad sobą użala, jaka to nieszczęśliwa, nie potrafi nic ze sobą zrobić, tylko płacze i obwinia świat...po kilku latach w końcu święty by nie wytrzymał...On zaś - wciąż z Tobą jest...Więc - ja bym obstawiał, że chyba jednak Cię kocha...Ale - oby to nie był ostatni dzwonek na uratowanie Was. Bo...on też tego długo nie wytrzyma...Facet Ci to mówi... 10 Odpowiedź przez lusia802 2013-07-12 19:46:22 lusia802 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-07-11 Posty: 7 Odp: Kryzys w małżeństwie... Tango dla dwojga napisał/a:Lusiu,ja po 15 latach znajomości i 8 małżeństwa dopiero zrozumiałem, że kocham swoją żonę. Dobre, prawda?Ale...chcę napisać Ci, byś nie traciła wiary, bo skoro nam się udało (a w międzyczasie Ona też kogoś sobie znalazła i mimo wszystko udało się chyba - piszę chyba, bo wciąż to odbudowujemy) to - jeśli tylko oboje będziecie tego chcieli, to na pewno dacie radę...I...naprawdę polecam boisz się w cztery oczy, spróbuj najpierw przez...Skype'a. Tak, wiem jak to brzmi - jeszcze bardziej pokręcone, ale w Skypie możesz nawet wyłączyć obraz i tylko uwierz mi - potrzebujesz takiej rozmowy. Już nawet nie tylko dla ratowania związku, ale i siebie (może nawet przede wszystkim dla siebie) Jeśli czujesz, że wpadasz w depresję, że obniżasz swoją samoocenę, a nie masz z kim pogadać, to naprawdę profesjonalista Ci pomoże(i...wybierz jakąś babkę na początek - w sieci sporo się ogłasza poradni on-line, kobieta lepiej zrozumie kobietę)***Wracając zaś do samego związku. Widzisz, piszesz że wszystko było za wcześnie, że obecnie już to coś nie istnieje, że on Cię uderzył, że praktycznie nic już Was nie mnie osobiście - jeśli facet uderzył kobietę (czy kogokolwiek w ogóle słabszego od siebie) to byłby na zawsze skreślony, ale...wiem, że nie ma czegoś takiego jak sytuacja bez wyjścia (bo może być nim np. rozwód przecież) ale też uważam, że powinniście najpierw chociaż spróbować (zwłaszcza, że on chce)Widzisz, wydaje mi się, że opisałaś raczej objawy niż przyczyny. Piszesz jak jest, ale nie piszesz jak do tego doszło. No bo przecież skoro macie tyle lat i 5 lat stażu, to chyba nie pobraliście się tylko dlatego, że w łóżku było Wam fajnie? Chyba było coś więcej, prawda? Więc zacznij może od zadania sobie pytań - co Was kiedyś łączyło / skłoniło do wzięcia ślubu oraz kiedy / dlaczego to przestało działać? Co się stało, że to paliwo które Was zaprowadziło na ślubny kobierzec się wypaliło?Druga sprawa - wydaje mi się, że jednak fatalnie na Was wpływa to, że jesteście ze sobą razem nie tylko w domu, ale i w pracy. 24/7. Ok, to jest fajne jak się ma 15 lat i myśli się cały czas o cyckach tej z ławki obok (wtedy wydaje się, że można z Nią być non-stop...i wybacz dosadność), ale w dorosłym życiu - zwłaszcza że nie macie dzieci, to jednak potrzeba czasem od siebie odpocząć. I...jest jeszcze jedna rzecz: nie bierz tego personalnie do siebie, ale...wina nigdy (!) nie leży tylko po jednej stronie. Nie, nie będę bronił faceta, który podniósł rękę na kobietę, ale spójrz może na całą sytuację jego był z Tobą, kiedy przeżywałaś załamanie nerwowe, dba (przynajmniej dbał) o Ciebie najlepiej chyba jak potrafił, skoro i chciał iść do psychologa i Cię nie zostawił i nie zdradza, mimo że jak piszesz między Wami już nic nie ma...a on wciąż z Tobą jest...Ok, ostatnio zaczęły mu puszczać nerwy, ale pomyśl - sama piszesz, że nic ze sobą nie robisz, że użalasz się nad sobą, nie podejmujesz żadnych działań, by coś naprawić już nie tylko między Wami, ale też by samemu poczuć się lepiej (a bez poprawy własnej samooceny - a z tego co czytam, Twoja jest bardzo, bardzo niska) nie sądzę, by było Wam łatwo coś odbudować...A na koniec - brutalnie, ale może potrzebujesz potrząśnięcia, by wziąć się w garść i w końcu coś zrobić ze sobą: Młody, przedsiębiorczy (własna firma) facet wziął ślub z młodą, śliczną dziewczyną, miał z Nią mnóstwo planów, a tu...Ona się tylko nad sobą użala, jaka to nieszczęśliwa, nie potrafi nic ze sobą zrobić, tylko płacze i obwinia świat...po kilku latach w końcu święty by nie wytrzymał...On zaś - wciąż z Tobą jest...Więc - ja bym obstawiał, że chyba jednak Cię kocha...Ale - oby to nie był ostatni dzwonek na uratowanie Was. Bo...on też tego długo nie wytrzyma...Facet Ci to mówi...Tango dla dwojga,Opisałeś większość rzeczy tak, jakbyś mnie znał przez większość życia, i w większości masz rację. Zastanawiałam się dziś na Twoimi pytaniami, dotyczącymi mojego związku. Ja nie twierdzę, że nasze małżeństwo rozpadło sie tylko z winy męża, ja wiem ze to nasza wspólna wina. Brak starania się dla drugiej osoby, zabiegania o nią, imponowania sobie nawzajem i jakichkolwiek ambicji aby wszystko było w jak najlepszym porządku. No i przebywanie przez cały czas razem;/ Tylko zę jak rozmawiałam z mężem o tym, to on nigdy nie wie co ma zrobić, jak mnie zaskoczyć , nie wie co lubię. Kiedyś jakoś wiedział, kupował kwiaty, zabierał gdzies, a teraz .... wiem, wiem jak można zabrać gdzieś kogos kto o siebie nie dba...pewnie wstyd mu się ze mną ja nie byłam taka od zawsze. Byłam wesołą osobą pełną życia, zakochaną i nie widząca świata poza nim. A teraz nienawidzę się za to jaka jestem, za to ze nie skończyłam studiów, za to że mam jakąś blokadę i boję się jeździć samochodem, za to że nie potrafię załatwić najprostszych spaw, za to że byłam taka głupia ze tak poświęciłam wszystko dla faceta, który teraz ma mnie za głupią ku***wę. Nie potrafie tego zrozumieć i nigdy mu tego nie zapomnę!Wszystko stopniowo sie wypalało... tak jak pisałam praca razem non stop razem, w domu razem, ale nie mam gdzie i z kim gdzieś wychodzić bez niego no chyba że z psem, ale to przecież pół godziny. Nawet nie ma czasu za soba zatęsknić...W ubiegłym roku bylismy razem na wakacjach za granicą i co ... nic przez dwa tygodnie do niczego nie doszło, ani razu nie poszliśmy ze sobą do łóżka. Jesteśmy razem ale i tak osobno. Nie wiem już nie ma jakiejkolwiek iskry żeby rozpalić coś na dzieje się w czterech ścianach, bo dla obcych i jakiejś rodziny to wszystko jest pięknie przedstawiane i wszystko jest udawane i w jak najlepszym porządku, bo w sumie jeszcze by mi tego brakowało żeby teściowa zaczęła sie wtrącać. Bo pod tym względem na szczęście mieszkamy sami. To prawda, że moj mąż był ze mną kiedy było ze mną bardzo źle. Ale czy teraz mam mu byc za to dozgonnie wdzięczna i pozwalac na takie traktowanie. On psa lepiej traktuje i nie krzyczy na niego tak jak na mnie. Nie wiem co będzie dalej, powiedziałam mu że jeżeli chce to dam mu rozwód i nie będę robic problemów, podzielimy sie tym co mamy, bo na wszystko wspolnie zapracowaliśmy i firmę tworzyliśmy razem, a nie tylko on. Przecież nie musi się ze mną męczyć !Jeżeli chodzi o Twoje potrząśnięcie mną to ok masz rację. Powinnam wziąć się za siebie, ale nie mam siły, pewnie to brzmi bardzo banalnie i powiesz narzekam, itd. Ale naprawdę nie mam nikogo kto by mnie zmotywował, dopingował, wspierał i pochwalił za jakieś efekty. Szukałam dziś psychologa ale nic z tego nie wyszło tylu ich jest, nie wiem do kogo iść, co mam powiedzieć ... nie umiem sama podjąć decyzji. 11 Odpowiedź przez Igriana 2013-07-12 20:51:58 Igriana Mój jest ten kawałek podłogi Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-01-30 Posty: 78 Odp: Kryzys w małżeństwie... Cóż, powiem tak: nie wyobrażam sobie być w związku z kimś, kto podnosi na mnie rękę i wyzywa od głupich k...w. Coś takiego jest dla mnie stanowczym przekroczeniem granic i całkowitym końcem związku. Wydaje mi się niepojęte, żeby po czymś takim potrafić jeszcze kiedykolwiek przytulić się do takiego partnera i wierzyć w słodkie słowa z jego ust. A co powiedział Twój mąż, kiedy powiedziałaś, że jesteś gotowa na rozwód?Wydaje mi się, że za długo zwlekaliście z walką o związek, a teraz wydarzyło się zbyt wiele złych rzeczy w tym związku, żeby go naprawiać. Nie wiem, może nie pasujecie do siebie albo w jakiś sposób źle na siebie działacie... W dobrym związku kobieta nie powinna się tak poświęcać, jak Ty dla niego, i jeszcze ta Twoja długotrwała depresja i brak konkretnej reakcji ze strony męża, zamiast wsparcia i pomocy... W dobrym związku ludzie powinni działać na siebie pozytywnie, a nie tak, jak tutaj się na spokojnie nad swoim małżeństwem ; )Co do psychologa, to może poczytaj o nich opinie w necie. Nie zwlekaj z wizytą, zapisz się, a jak na pierwszej wizycie coś Ci nie będzie odpowiadać, to zapisz się do następnego ; ) Psychologowie są różni, trzeba trafić na "swojego".Powodzenia. 12 Odpowiedź przez Tango dla dwojga 2013-07-13 02:41:27 Tango dla dwojga Net-facet Nieaktywny Zawód: wolny Zarejestrowany: 2013-07-10 Posty: 21 Wiek: 36 Odp: Kryzys w małżeństwie... Lusiu,wysłałem Ci na PW kontakt do psychologa online z której sam korzystam (bo też walczę o swój związek wciąż)Wysyłam Ci go, bo jak sama napisałaś - sama nie potrafisz podjąć decyzji, więc ktoś musi podjąć ją za - masz tam iść, ok? To nie jest prośba, a polecenie, jasne?Jasne?Druga sprawa - Igriana napisała: (...)Wydaje mi się, że za długo zwlekaliście z walką o związek, a teraz wydarzyło się zbyt wiele złych rzeczy w tym związku, żeby go naprawiać. (...)W swojej wypowiedzi ma sporo racji, ale...ja jestem przykładem że nawet po latach zaniedbań, gdy tylko obie strony chcą, to da się sporo wszystkim - z tego co widzę, sami nie dacie rady. Ty z kolei nie jesteś w stanie (jak sama piszesz) podjąć jakiejkolwiek kolei mąż też stał się pasywny ostatnio tak? I puszczają mu nerwy...Więc - moja propozycja jest taka: - po pierwsze usiądźcie razem i wspólnie napiszcie sobie na kartce co chcecie zrobić by uratować Wasze małżeństwoPodpowiem punkt pierwszy: najpierw każde z Was niech się zastanowi, ale tak na 100% czy chce się jeszcze raz poświęcić by Was oboje odpowiecie sobie na to pytanie TAK, wówczas idziecie do stwierdzicie - że już nie chcecie, albo jedno z Was tak stwierdzi, to...Ty i tak musisz iść do może od tego on-line, bo ewidentnie, ale to ewidentnie masz problem. I to problem który siedzi w Twojej uwierz mi - nie ma czegoś takiego jak brzydka kobieta. W przyrodzie występują tylko:a) kobiety zaniedbane b) kobiety atrakcyjne, ale w to nie wierząceTy jesteś ewidentnie tym drugim że ja też nie mam prawa jazdy? Że studiowałem 4 kierunki (w tym 2 zagranicą) i...żadnego nie skończyłem? A mimo to - nigdy bym o sobie nie powiedział, że (parafrazując Twoje słowa) jestem głupim ch....Bo - wierzę w siebie. Tej wiary Tobie zaś ewidentnie brakuje. I tylko tej wiary, bo jak Ją odzyskasz (a niestety, nie jesteś tego w stanie zrobić sama) to cała reszta pójdzie już z górki. Jestem pewien. Bo wtedy zrobisz sobie super makijaż, kupisz nową kieckę i bieliznę, a wyglądając tak szałowo i emanując pewnością siebie na milion procent zaciągniesz męża do łóżka...A, przy cały szacunku, wiele jego frustracji może się brać też z braku seksu: jest takie świetne powiedzenie - kobiety dają seks za miłość, faceci miłość za wiem, uwierz mi, jako facet wiem co mówię Więc - zrób pierwszy krok: rozmowa i lista, a potem zrób to do jasnej Przepraszam że Ci rozkazuję - ale potrzebujesz ewidentnie kogoś, kto Cię po prostu popchnie do naprawdę wszystko jeszcze możecie uratować... 13 Odpowiedź przez lusia802 2013-07-13 23:36:20 lusia802 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-07-11 Posty: 7 Odp: Kryzys w małżeństwie... Zgadzam sie z Tobą Igriana, że da daleko to wszystko zaszło, za dużo padło słów, czynów, przykrych sytuacji. I cały czas sie zastanawiam cy to w ogóle da sie cokolwiek posklejać. Ja cały czas mam wielki żal do siebie ze byłam taka głupia że tyle dla faceta poświęciłam. Teraz wiem że nie warto było. Tak jak mam również żal do męża że właśnie konkretnie nie pomógł mi w najgorszych dla mnie chwilach, gdzie nie byłam sobą i nie myślałam racjonalnie. Gdyby (nie daj Boże, bo nikomu nie życzę takiego stanu) jemu się to stało to na siłę bym go zaprowadziła do lekarza albo załatwiłabym wizytę prywatną do domu. Ale on pozostawił mnie samą sobie z tymi negatywnymi emocjami. Tango dla dwojga,Twoje rady dotyczące szczerej rozmowy, napisania co chcemy zmienić to wszystko ma sens, ale jeżeli para ze soba rozmawia, a my w tym momencie nawet ze soba nie rozmawiamy... (no tylko "służbowo"), więc nie ma szans narazie na taki krok. Może za tydzień, dwa... nie wiem. Na jutro zapisałam się do fryzjera... zobaczymy co bedzie, jest to dla mnie kolejna bardzo, bardzo stresująca sytuacja, ponieważ mam chorobę skóry i żeby pójść do fryzjera muszę kilka miesięcy przygotowywać skórę do takiego stanu żeby nie było nic widać I to jest kolejna rzecz która mnie dołuje i przytłacza. Idę tam tylko dla siebie żebym mogła lepiej funkcjonować..Z tym prawem jazdy to nie tak, ja je mam tylko nie mam odwagi jeździć, brak pewności i wiary w siebie, strach i ta obawa o wszystko mnie paraliżuje i wole nie jechać. Po prostu nie mam nikogo kto by mnie zmotywował do czegoś, powiedział działaj dasz rade, albo nawet pochwalił jak się coś uda. Tylko cały czas w głowie mam ze jesteś nikim, nie uda się, nie ma po co się starać bo i tak wszystko pójdzie na dzięki, że jesteś i że mogę z Tobą porozmawiać(A tak na marginesie tango to piękny taniec, bardzo zmysłowy, może zapiszcie się z żoną... bo chyba szukasz pomysłu na randkę...) 14 Odpowiedź przez lusia802 2013-07-15 21:25:16 lusia802 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-07-11 Posty: 7 Odp: Kryzys w małżeństwie...A tak w ogóle to co mi takiego powie ten psycholog, przecież nie powie mi jak mam żyć i rozwiązać swoje problemy...więc jaki jest sens ? 15 Odpowiedź przez mon9 2013-07-16 14:12:47 mon9 Mój jest ten kawałek podłogi Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-04-23 Posty: 79 Odp: Kryzys w małżeństwie...Droga lusia802 ja dość szybko wyszłam z depresji, ale bez najmniejszej pomocy innych ludzi. Moja rodzina jest znerwicowana, nie potrafimy rozmawiać, zawsze byłam tą gorszą osobą, bo wszystko mi się udawało. Znajomi i przyjaciele po próbie samobojczej mieli do mnie dystans i traktowali jak wariatkę. A facet, którego wtedy miałam był chyba jeszcze mentalnie dzieckiem, uciekł i jeszcze naokoło rozpowiadał o moich problemach, byłam gwiazdą na uczelni i każdy dowiedział się o moich problemach ;/ nie widzialam w tym wszystkim sensu, studiowanie medycyny mnie nie kręciło. Poznałam mojego obecnego faceta w rodzinnym mieście i zostałam! I powoli wracam do siebie, ja znalazłam pasję na siłowni i staram się realizować wysiłkiem fizycznym Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
Kryzys w związku to sygnał, że trzeba nad nim trochę popracować. Jak? Terapeuci rodzinni proponują parom wcielić w życie kilka prostych strategii. Skorzystaj ze strategii specjalistów i dowiedz się, jak ożywić związek! 1. Odkryjcie siebie na nowo Najbardziej udane są te związki, w których partnerzy dużo o sobie wiedzą.
Trzeci etap - narodziny dzieckaDecyzja o powiększeniu rodziny i narodziny pierwszego dziecka to wielka próba dla każdego związku. To przełom w pełnym tego słowa znaczeniu - i oprócz ogromnego szczęścia, jakie daje dziecko, młodzi rodzice muszą liczyć się z tym, że ich życie wywróci się na jakiś czas do góry nogami. Zazwyczaj na tym etapie pojawia się pierwszy poważny kryzys. Nagle trzeba dorosnąć, stać się odpowiedzialnym nie tylko za siebie, ale i za zmiany są odczuwalne już w czasie ciąży. Ciało kobiety się zmienia, rośnie w niej nowe życie - zarówno dla niej, jak i dla niego może to być powodem do powstrzymywania się od seksu (choć bywa i tak, że kobieta jest wtedy wyjątkowo pobudzona seksualnie!). Tuż po porodzie, z resztą, seks na jakiś czas przestaje istnieć - priorytetem dla młodych rodziców staje się bowiem … sen. Szybko okazuje się, że dziecko to nie tylko przyjemność, ale obowiązki i poświęcenia, tracimy cierpliwość, jesteśmy zmęczeni, czujemy się odrzuceni i wydaje nam się, że nasze życie legło w na tym etapie obwiniamy się wzajemnie o nadmiar pracy i obowiązków. Mężczyźni często czują się zaniedbywani, niepotrzebni i zaczynają wątpić w sens małżeństwa. Niestety to na tym etapie najczęściej zdarzają się pierwsze skoki w bok, a związek wypełniony jest pretensjami, zazdrością i rywalizacją. Aby to przetrwać potrzebna jest rozmowa i próba wzajemnego zrozumienia. Partnerzy muszą sobie uświadomić, że nie będzie już tak beztrosko jak dawniej.
Nowemu otwarciu w małżeństwie może sprzyjać terapia (własna lub małżeńska), warsztaty, wyjazd na dialogi. Czasem niewiele potrzeba, by możliwa była zmiana perspektywy. Zawsze można zacząć budować bliskość na nowo, przywracając relacji warunki konieczne nie tylko do jej trwania, ale i rozwoju. Tworzeniu dojrzałej więzi pomaga
Najsilniejsze pary to nie te, które nie mają problemów (bądź udają, że ich nie ma), ale te, które szybko na nie reagują i stawiają im słyszymy o małżeńskim kryzysie, to od razu myślimy: „nas to nie dotyczy, my jesteśmy zgodnym małżeństwem, a nawet jeśli tak się stanie, to na pewno sobie z nim poradzimy”. Prawda natomiast jest taka, że prędzej czy później każdemu małżeństwu przyjdzie zmierzyć się z kryzysem. I to od nas – tylko i wyłącznie – będzie zależało, czy go pokonamy, czy on pokona nas…W naszym małżeństwie sporo się wydarzyło w ostatnich tygodniach i przed nami jeszcze dużo pracy, żebyśmy mogli powiedzieć, że małżeński kryzys mamy za sobą, ale dzięki temu, że szybko na niego zareagowaliśmy i „oddaliśmy się” w ręce specjalistów, mamy nadzieję na to, że ten czas umocni nas i naszą na naszym blogu dużo pytań o to, jak sobie radzić z kryzysem, jak go rozpoznać itp. itd. Nie potrafimy na te pytanie w tej chwili odpowiedzieć, bo po pierwsze sami jesteśmy dalecy od tego, żeby mówić o nim w czasie przeszłym, a po drugie, możliwe, że nie ma na to złotego środka. Natomiast napiszę wam, co nam pomaga się z nim mierzyć i dlaczego już teraz możemy dziękować za niego, pełni wiary, że „wyjdziemy z niego mocniejsi”.Proście o pomocNie bójcie się, nie zwlekajcie i nie wstydźcie prosić o pomoc, kiedy wasze małżeństwo wpada w czekają średnio sześć lat na to, aby uzyskać pomoc w związku małżeńskim. Wstyd, strach przed ocenami i komentarzami ze strony innych osób oraz umniejszanie wagi problemów – to tylko niektóre z powodów. Im dłużej będziecie czekać ze zwróceniem się o pomoc, tym małżeński kryzys będzie stawał się poważniejszy, głębszy i dłużej będzie trwało jego małżeństwa to hasło, które często wywołuje gęsią skórkę i kojarzy się z czymś ostatecznym dla małżeństwa. Nic bardziej mylnego, dzięki niej można dużo lepiej i pod fachowym okiem rozpocząć etap zdrowienia. Ktoś, kto nas nie zna i nie jest związany z nami emocjonalnie, może lepiej i trafniej ocenić to, co dzieje się w naszej relacji. Tym samym pomóc nam wyjść z bójcie się poruszania trudnych tematówJeśli coś was „gryzie” i zauważacie pewne obszary, które powodują kłótnie lub niepokój w waszym małżeństwie, zróbcie coś z tym! Nie bójcie się o tym rozmawiać, licząc, że one same miną. Nie pozwólcie, by wasza duma, wstyd czy finanse powstrzymały was przed tym. Wasze małżeńskie problemy nie znikną same, a wasze małżeństwo jest warte tego, żeby o nie poznany – w połowie pokonanyTe słowa usłyszeliśmy od księdza z naszej wspólnoty na samym początku kryzysu. Nie bójcie się zarówno zadawać sobie trudnych pytań, jak i udzielać odpowiedzi, które pozwolą wam „stanąć w stuprocentowej prawdzie”. Nie ważne jak trudna ona by nie była, to pozwoli to „rozciąć te miejsce i rany, które co chwile ropieją w Waszym małżeństwie i rozpocząć proces ich leczenia. Tym sposobem bliżej nam do uzdrowienia…Wsparcie motywujących osóbDla nas jest to bardzo ważny element radzenia sobie z kryzysem – otaczanie się ludźmi, którzy wspierają nas zarówno dobrym słowem jak i modlitwą. Osobami, które motywują do walki o małżeństwo zamiast doradzać „wywieszenie białej flagi”. Zamknięcie się w czterech ścianach i pozostanie z problemami samemu, to najgorsze co można zrobić, dlatego tak ważne jest posiadanie znajomych „na dobre i na złe”. Dla nas wielkim wsparciem w tym czasie jest nasza wspólnota oraz najbliżsi przyjaciele. Miło zaskakują nas też często dalsi znajomi, którzy dzielą się z nami swoim doświadczeniem, które jest bardzo małżeńskie książki, spędzajcie czas z innymi małżeństwami, chodźcie na terapię małżeńską, nie bójcie się mediacji – zróbcie coś ze swoimi małżeńskimi problemami. I wiedzcie, że nigdy nie jesteście w nich sami! Każde małżeństwo ma swoje problemy, rany i zmagania – każde! Najsilniejsze pary to nie te, które nie mają problemów (bądź udają, że ich nie ma), ale te, które szybko na nie reagują i stawiają im także:Małżeństwo to operacja bez znieczulenia. Powolna, ale ratująca życieCzytaj także:Jakie są symptomy, że twoje małżeństwo może być zagrożone?Czytaj także:To jedno proste pytanie uratowało moje małżeństwo
Psychologowie rozróżniają następujące kryzysy w małżeństwie latami: pierwszy rok; 3 lata; 5-7 lat; 11 lat; od 15 do 20 lat. Pierwszy kryzys. Pierwszy kryzys zwykle ma miejsce pod koniec pierwszego roku życia razem. A jeśli wszystko było dobrze przed małżeństwem, pierwszy rok staje się trudnym testem dla obojga małżonków.
Wyczytałam gdzieś, że powinien nas dopaść po siedmiu latach bycia razem, nie wiem jednak, czy powinnam była liczyć ten czas od momentu, w którym powiedzieliśmy sobie sakramentalne "tak", czy też od pierwszej randki. Bo nie mieliśmy na niego czasu? Bo wieczory wypełniało nam kołysanie do snu, dni - godzenie nauki, pracy i dalszego kołysania, tym razem do popołudniowej drzemki, a jednocześnie życie oszczędziło nam dramatycznych wydarzeń i sytuacji bez wyjścia?... Małżeński kryzys. Nie kłótnia o nieodkładanie rzeczy na swoje miejsce. Nie dyskusje na temat tego, kto ostatnio zmywał naczynia albo w jaki sposób spędzić urlop, skoro jedno chce w góry, a drugie nad morze. Prawdziwy kryzys z prawdziwymi wątpliwościami, trudnymi pytaniami jeszcze trudniejszymi odpowiedziami. Nie wiem, dlaczego nas ominął. Nie wiem, czy jest jeszcze przed nami, bo choć za kilka dni będziemy świętować trzynastą rocznicę ślubu, wierzę że przed nami jeszcze dużo wspólnego czasu, śmiechu, kłótni i okazji do tego, by się godzić. Przeczytaj też: Z mężem jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi >> Zastanawiałam się ostatnio, jaki jest przepis na udany związek (a w udanym związku też mogą zdarzać się kryzysy - to od razu jasno zaznaczam). Odpowiedzi na to pytanie starają się udzielić przeróżne poradniki i kursy. Dla mnie jest ona prosta, bo zawiera się w sumie w trzech wyrazach: miłość, przyjaźń i dojrzałość. Miłość oznacza, że chcę czyjegoś dobra, nawet wtedy gdy mnie wkurza, bo nie słucha kiedy opowiadam dłuuugą historię o trudnym dniu w pracy. Miłość oznacza, że jestem gotowa do poświęceń - i nie mówię tu wcale o wielkich deklaracjach i gotowości oddania życia, jeśli ktoś zagrozi mi jego odebraniem. Mówię o rzeczach codziennych i bardzo prostych: o zrobieniu jego ulubionej kawy w moim ulubionym kubku z niebieską stokrotką. O powstrzymaniu się od marudzenia, gdy wymyśli sobie wyjazd na koncert punkrockowej kapeli właśnie wtedy, gdy planowałam wypełnianie planu pięcioletniego pod tytułem "cała rodzina sprząta chałupę". O dawaniu wolności i przyjmowaniu tego, w czym się różnimy. Bo to są drobiazgi, a nas łączy dużo więcej. Wspólna codzienność nie byłaby też łatwa, gdybyśmy nie byli przyjaciółmi. To przyjaźń sprawia, że lubimy spędzać razem czas. To na ramieniu najlepszego przyjaciela wypłakuję się w chwilach, gdy cały świat mnie nie rozumie i cały świat jest bez sensu. W przeciwny sposób - dzięki temu cały świat przestaje mieć znaczenie. Ale przyjaźń to nie tylko wzruszające chwile i piękne słowa. To również trudności, które pokonujemy wspólnie, jako jedna drużyna. To szczerość, dzięki której możemy ponarzekać i na problemy, i na siebie nawzajem. I poczucie humoru, czyli coś, co ratuje nas niekiedy w sytuacjach, gdy jesteśmy o krok od małżeńskiego dramatu. Fajnie jest wtedy pośmiać się ze sobą i z siebie nawzajem. Fajnie jest złapać odpowiedni dystans. Miłość i przyjaźń to jednak za mało, by zbudować związek, w którym mimo niedających się uniknąć tarć, sprzeczek i konfliktów, obie strony będą szczęśliwe i spełnione. Potrzebna jest jeszcze dojrzałość, czyli umiejętność brania odpowiedzialności za swoje decyzje. Ba! - umiejętność podejmowania decyzji w ogóle. Mam wrażenie, że to sztuka, która staje się coraz trudniejsza, bo łatwiej żyć w wiecznym zawieszeniu, czekać aż życie samo się ułoży, aż ktoś zdecyduje za mnie. Może właśnie dlatego na ślubnym kobiercu stajemy w coraz późniejszym wieku, a termin "późne macierzyństwo" oznacza coś zupełnie innego niż 20 lat temu? W opublikowanym na blogu niedawno wywiadzie z Magdaleną Misztak-Hola padły słowa o tym, że mężczyzna żeni się nie tylko z taką kobietą, jaką widzi: z blondynką, brunetką, chudą czy przy kości. Mężczyzna żeni się też z jej... cyklem. Niektórych to wyrażenie może dziwić, inni mogą się z nim nie zgadzać. Dla mnie jest bardzo trafne, nie tylko zresztą w kontekście stosowania naturalnych metod planowania rodziny. Mój mąż ożenił się ze mną taką, jaka jestem, wliczając w to również wynikające z mojej fizjologii zmiany samopoczucia. Poślubiając siebie, poślubiliśmy jednocześnie nasze historie rodzinne, doświadczenia, zranienia i trudności. Poślubiliśmy też nasze marzenia, tak niekiedy różne, a tak ważne... Wiem, że zabrzmi to jak najbardziej banalny banał na świecie, ale to właśnie nasze marzenia i pragnienia sprawiają, że życie nabiera smaku. Z części tych marzeń w naturalny sposób trzeba zrezygnować, ale niektóre można próbować spełniać. Można dawać do tego przestrzeń mężowi czy żonie, pomagając im w realizacji tego, o czym zawsze marzyli, a co sprawia, że aż błyszczą im się oczy, gdy o tym mówią. A potem doświadczać radości, która jest jedyna w swoim rodzaju - gdy patrzy się na kogoś, kogo się kocha, i widzi się jego szczęście (nawet jeśli nie zawsze się to szczęście rozumie). O prawdziwych małżeńskich kryzysach wiem niewiele. Absolutnie nie czuję się uprawniona do tego, by na ich temat pisać. Moje dzisiejsze refleksje to raczej owoc wdzięczności i zachwytu tym, w jaki sposób Pan Bóg prowadził nas przez trudności i wyzwania. Nie wiem, w jaki sposób On to robi, ale robi to dobrze! Dla tych, których doświadczają trudności w swoich związkach, nie mam żadnych złotych rad ani gotowych recept. U nas sprawdza się właśnie ten przepis: miłość, przyjaźń, dojrzałość. Dwóm pierwszym można stwarzać w codzienności odpowiedni klimat, by mogły się rozwijać. Z ostatnim może być większy problem, bo dojrzałość to cel, który w pewnym sensie zawsze jest przed nami. O ile tylko chcemy uczyć się na swoich błędach, rozwijać i wzrastać, mamy na to szansę. Tyle że zawsze dotyczy to nas, a nie drugiej osoby (w której zdarza nam się widzieć więcej błędów czy przestrzeni do rozwoju i wzrostu niż u nas...). Pojawiające się czasem w sprzeczkach: "bo Ty zawsze...", "bo Ty nigdy..." można więc starać się zamieniać na pytanie o to, na mnie nigdy albo zawsze działa jak płachta na byka lub dotyka dawnych zranień. W ten sposób można małymi krokami lepiej poznawać siebie i swoje potrzeby, lepiej rozumieć swoje zachowanie i mieć dzięki temu więcej cierpliwości - najpierw dla siebie, a potem też dla tego, co w mężu jest zawsze, nigdy lub zazwyczaj nie w porę. Kto wie, może to również droga, która prowadzi do umocnienia miłości i przyjaźni. Jeden plus jeden równa się dwa - tyle mówi matematyka. W matematyce wszystko jest proste (choć dla niektórych, jak dla mnie niewiele jest zrozumiałe). W życiu bywa inaczej. U nas po kilku latach z liczby dwa zrobiło się dwa do potęgi drugiej. Znam pary, u których po jakimś czasie wyniku 1+1 zrobiło się...zero. I nie ma na to prostej rady ani drogi, która bez zakrętów i wybojów doprowadzi do celu. Wierzę jednak, że małżeństwo to nie coś, co nam się przytrafia - to nasz kawałek poletka, na którym zasiewamy to, co dobre i to, co w nas słabe. To nasz wspólny wysiłek, starania i odpowiedzialność. I wspólna radość, gdy pomimo chwastów, które zawsze się zdarzają, możemy widzieć jak kiełkuje, rozkwita i owocuje dobro. Wpis ukazał się pierwotnie na blogu chrześcijańskiej mamy Majki Moller - aktywnej zawodowo mamy dwójki dzieci, dentystki i magister psychologii. Od lat zakochanej w swoim mężu, od zawsze i z wzajemnością - w życiu i górach. Współautorki książki "Ile lat ma Twoja dusza?"
Przecież pierwsze miesiące, lata po ślubie to zwykle sielanka, ale nie u nas. Pierwszy okres to schody, schody, strome schody i obawa, czy stres nie wpłynie na rozwój naszej małej córeczki, która uczestniczyła w tym wszystkim już pod moim sercem. Nowy początek. Często zapadają mi w pamięci hasła, słowa, które we mnie pracują.
Nawet jak wspominamy o kryzysach innych, to mówimy przyciszonym głosem. W głowie pojawia się tylko myśl: Oby nas ominęło. No cóż, prawda jest taka, że kryzys nikogo nie w małżeństwie to coś, czego każdy chciałby uniknąć. Raczej nie chcemy się dobrowolnie wystawić na jego pastwę i nawet jak wspominamy o kryzysach innych, to mówimy przyciszonym głosem. W głowie pojawia się tylko myśl: Oby nas ominęło. No cóż, prawda jest taka, że kryzys nikogo nie to naturalna kolej rzeczy„Kryzysy w małżeństwie i rodzinie są zjawiskiem niemal normalnym, pojawiają się zawsze, nawet w najlepszych związkach. Aby małżeństwo przetrwało, potrzebne są dwie rzeczy: świadomość, że kryzysy będą i że można je przezwyciężyć”. Trafiłam ostatnio na fajną książkę o zwyciężaniu kryzysów małżeńskich. Jej autor, ks. Stanisław Orzechowski, z wielkim spokojem i dystansem pisze, że kryzysy po prostu także:Jak przebrnąć przez rodzinny kryzys finansowy?Jaki przeżywamy kryzys?Są dwa rodzaje kryzysów: kryzysy wzrostu i kryzysy tych pierwszych Wam życzę, tym drugim zamykajmy drzwi przed nosem. Kryzysy wzrostu pojawiają się jako naturalna kolej rzeczy, w efekcie naszego małżeńskiego rozwoju. Znowu wspomnę księdza Orzecha, bo podaje trafny przykład. U dziecka ząbkowanie jest normalne i zdrowe. Po prostu przychodzi taki czas, że przebijają mu się ząbki. Nie jest to przyjemne ani dla malca, ani dla rodziców (o tak!). Aby jednak dziecko mogło funkcjonować normalnie (jeść, przeżuwać) musi to przejść. Ząbkowanie to taki jego kryzys wzrostu – bolesny, ale rozwojowy, dający na przyszłość coś, co będzie mu także:Kryzys wieku średniego? To mogą być narodziny nowego CiebieKryzysom wzrostu nie trzeba przeciwdziałać. Inaczej ma się sprawa z kryzysami rozpadu. One są wyniszczające i ich małżeństwo powinno unikać. Jakie są jednak oznaki tego, że stoimy na progu kryzysu?Oznaki kryzysuPierwsza i podstawowa oznaka – czujesz, że ta ukochana osoba nie jest już jakby tą najważniejszą. Czujesz, że jest daleko. Tak już jest, że im bliższa była Ci dana osoba, tym po oddaleniu wydaje się być najbardziej obcą. Przekłada się to na:„Płytkie rozmowy” – najczęściej tylko na tematy dotyczące organizacji domu,Rozmowy z pośrednikiem – tutaj posłańcami stają się dzieci: „idź powiedz ojcu/matce…”Obwinianie tylko jednej strony, współmałżonka za przeżywane problemy,Unikanie się – brak wspólnie spędzanego czasu (tu w zastępstwie przychodzi telefon, telewizja, hobby),Uciekanie przed byciem tylko we dwoje, brak zbliżeńNiechęć do rozmowy, nerwowośćNieuczestniczenie w życiu małżonkaŻycie własnym życiem, czyli tak, jakby nie było się w małżeństwie: podejmowanie decyzji bez rozmowy z każdym kryzysie przyjmie to inną formę, może nawet inaczej się zakamufluje. Grunt to nie uciec od kryzysu, a zawalczyć o to, co ma sens – o siebie nawzajem, o małżeństwo. Trudne to, zwłaszcza, kiedy stajemy w obliczu kryzysu w praktyce. Staje przed nami mur jakby nie do przeskoczenia. Doświadczenia małżeństw za nami, obok nas pokazują, że można ten mur także:Kryzys rodziny? Tak, ale…Z kryzysów wychodzi się z ranami. Jednak z czasem one się goją i stają się bliznami, które przypominają nam, że jesteśmy już silniejsi. W kolejnych artykułach pokażemy Wam jednak, że kryzysy są do przejścia i można je pokonywać.
Kryzys w małżeństwie Żaków? Cezary Żak w końcu wyjawia prawdę! Plotki. Wtorek, 28 marca 2017 (08:40) Gwiazdor "Rancza" zwykle oburzał się, jeśli tylko sugerowano mu, że jego
Zgodne małżeństwo to nie kwestia przypadku czy szczęścia. Udane związki powstają, gdy małżonkowie kochają się i wspierają. Umiejętność budowania długotrwałych, dobrych relacji z partnerem posiada każdy z nas. Nie każdy tylko potrafi wyrazić swoje uczucia, zdefiniować pragnienia czy określić swoją rolę w codziennym życiu. Niedopowiedzenia, chowane pretensje czy urazy mogą prowadzić do zaburzenia wzajemnych relacji, a w ostateczności nawet do rozstania. O kryzysie w związku oraz o tym, jak sobie z nim radzić mówi Joanna Krysiak, psychoterapeutka z Gabinetu Terapeutycznego - porady dla rodzin, par, zaczyna się kryzys? - Każde małżeństwo przechodzi w trakcie swojego trwania pewne etapy. Pomiędzy tymi etapami pojawiają sie kryzysy - mówi Joanna Krysiak, psychoterapeutka. - Każde przejście do kolejnego etapu ich związku jest dla małżonków wyzwaniem. Jednak nie można traktować kryzysu jako coś złego. Takie załamanie pojawia się, aby związek ewaluował, żeby był coraz lepszy, głębszy, satysfakcjonujący i aby rozwijał rodzinę. Można zaryzykować twierdzenie, że bez kryzysów ludzie by się nie rozwijali. Etapy w związku1. Narzeczeństwo/ Młode małżeństwo - Wspólne mieszkanie, nie ważne przed czy po ślubie - mówi Joanna Krysiak. - to czas na poznanie partnera, ale także na poznanie swoich rodzin. To etap starcia dwóch rodzin, ich wartości, przyzwyczajeń, tradycji. Młodzi muszą odnaleźć się i uszanować rodzinę swojego małżonka, zaakceptować panujące w niej zasady. Odmienność zasad, wartości i ról może i powinna wywołać pierwszy kryzys. Małżonkowie aby z sukcesem przejść do kolejnego etapu powinni wypracować system wartości, który będzie panował w zakładanej przez nich rodzinie. W tym celu każdy z nich musi odrzucić 50% tego co wyniósł z rodziny pochodzenia. To nie łatwe. Czasem walczą aż do końca. 2. Pierwsze dzieckoKiedy małżonkowie podzielili się już rolami w związku, ustalili panujące w nim zasady to pojawienie się dziecka wywraca wszystko do góry nogami. Trzeba na nowo podzielić role w małżeństwie, zaakceptować zmianę trybu życia, zrezygnować z części dotychczasowej wolności. - Związek musi na nowo ustalić hierarchię ważności i priorytety - mówi terapeutka. - Dzieje się tak aby związek przeszedł do kolejnego etapu silniejszy i umocniony w walce z Na pocieszenie jednak dodam, że drugie dziecko nie powoduje już takiej rewolucji - mówi ze śmiechem Joanna Krysiak. 3. Kolejne etapy wyznacza rozwój pierwszego dziecka: pójście do przedszkola, do szkoły, Dziecko od początku reaguje na to co dzieje się z rodzicami. Kocha ich, jest w stanie poświęcić dla ich szczęścia bardzo wiele. Na tym etapie kryzys w związku ujawnia się poprzez dziecko - mówi terapeutka. - Problemy dziecka z oddalaniem się od rodziny, zdobywaniem świata, lęk przed rozstaniem z rodzicami, a potem rozpoczęciem samodzielnego życia mogą być tak naprawdę przejawem lęku trudny jest okres dojrzewania kiedy znowu trzeba wszystko na nowo poukładać - wyjaśnia Joanna Krysiak. - Nastolatek potrzebuje wyznaczenia granic swojej wolności i niezależności, co powoduje, że rodzice muszą na nowo rozdzielić role w rodzinie. 4. Samodzielne życieNastępny kryzys może nastąpić w momencie, gdy dziecko zaczyna szykować się do samodzielnego życia. Małżonkowie, boją się, o swoje dziecko, ale też o to co stanie się z nimi. Przez lata wychowywania dzieci być może oddalili się od siebie i trzeba będzie stanąć twarzą w twarz z tym, co jest lub czego już miedzy nimi nie ma. 5. Ostatnie etapy : puste gniazdo (po odejściu wszystkich dzieci z domu), starsze małżeństwo i śmierć. Tu ponownie tworzy się nowy podział ról i wartości. Często rodzice stają się dziadkami. Przechodzą na emeryturę. Ale nie tylko to. Puste gniazdo mogłoby być dla małżonków szansą na ponowne zakochanie, drugą młodość. Na rozwijanie siebie i spełnianie Fundamenty silnego związku, gotowego do walki z kryzysami, należy rozpocząć od początku budowania związku. Jeżeli małżonkowie zaakceptują wartości, które wnosi partner, nie będą starali się na siłę go zmieniać i dostosowywać do swoich wyobrażeń, kryzys nie powinien być tak ciężki do przejścia. Gorzej, jeżeli jeden z małżonków chce narzucić swoje wartości i pomysł na życie drugiej osobie. Wówczas, nawet gdy mu się to uda, to "zwycięstwo" jest pozorne. Okazuje się, że na barkach "zwycięzcy" spoczywa odpowiedzialność za związek. Ta osoba, która przeforsowała wprowadzenie swoich wartości czy zasad jako priorytetowych, musi teraz pilnować ich przestrzegania i strzec swego "zwycięstwa"Najczęstszym zachowaniem "przegranego" współmałżonka jest wycofanie się. Jednoczenie zaczynają się zarzuty ze strony "zwycięskiego" partnera że druga osoba jest nieodpowiedzialna, że jej nie zależy, że nie stara się, nie walczy o związek. I paradoksalnie, to "zwycięzcy" częściej przychodzą do terapeuty. - Częstszym inicjatorem wizyty u terapeuty są kobiety - mówi Joanna Krysiak. - To my, kobiety częściej przejmujemy rolę "bycia bardziej w porządku". Wydaje nam się, że wartości wyniesione przez nas z rodziny są lepsze. Mamy wizję jaki powinien być mąż, małżeństwo, rodzina, wychowanie dzieci. To, czego brak w tym obrazie to wizja kobiety- jej tożsamości, potrzeb, pragnień, siły. W konsekwencji kobieta bierze na siebie odpowiedzialność za związek i ponosi tego konsekwencje. Najłatwiej to wyobrazić sobie w ten sposób: jeżeli kobieta bierze na siebie 90% odpowiedzialności za dom i rodzinę, to mężczyźnie pozostaje 10%. Trudno wtedy mężczyźnie zadowolić kobietę, bo nie ma jak się wykazać. I niestety, to kobiety przegrywają: częściej są zestresowane, rozgoryczone, zawiedzione czy opuszczane. Cały czas dają coś z siebie i nie dają okazji, aby pozwolić partnerowi dać coś od siebie. Należy jednak pamiętać, że sytuacja kryzysowa nie jest winą tylko jednego z małżonków. - Odpowiedzialność za nierównowagę w związku zawsze spada na dwie strony - mówi terapeutka. Nigdy też nie jest za późno, póki związek trwa, na przejście zaległych kryzysów i stworzenie satysfakcjonującego i szczęśliwego Do kryzysu dochodzi, gdy jedna ze stron nie wyraziła jasno, jak widzi związek i swoją w nim rolę. Często wystarczy rozmowa, aby okazało się, że tak naprawdę małżonkowie mają wiele wspólnych wartości, tylko nie potrafili ich w jasny sposób sformułować. - Najważniejsze jest, aby zmierzyć się z kryzysem - radzi Joanna Krysiak - wzajemne oskarżanie się, czy udawanie, że kryzysu nie ma to krok w tył. Małżonkowie zamiast pogłębiać związek oddalają się od siebie lub zaczynają ze sobą walczyć. Niejednokrotnie kryzys odbija się na dzieciach. I często dzięki nim rodzina trafia do terapeuty. - Nie rzadko są to zaburzenia somatyczne, lub problemy z zachowaniem - mówi terapeutka. - Dzieci z miłości do swoich rodziców i ze strachu o nich chorują, aby dorośli skupili na nich swoją uwagę i zapomnieli o kłopotach, lub się do siebie zbliżyli w słusznej sprawie. Również dorośli miewają różne objawy somatyczne: przewlekłe bóle głowy, kłopoty ze snem czy nawet z sercem. Niejednokrotnie opieka nad chorą osoba zbliża małżonków do siebie, ale nie rozwiązuje problemów, które wywołały chorobę. - Ludzie przychodzą do terapeuty, kiedy jedno z małżonków, czasem oboje, widzi jakiś problem - opowiada Joanna Krysiak. - Często dzieje się to w momencie, kiedy partner chce odejść a druga osoba koniecznie chce go zatrzymać. Najczęściej do takich skrajnych sytuacji dochodzi w związkach, gdzie zostały przeforsowane wartości jednego z małżonków. Druga osoba nie mogąc "przebić się" w małżeństwie oddala się. Niejednokrotnie dochodzi do Dlatego gośćmi terapeutów są właśnie "zwycięzcy" - wyjaśnia terapeutka. - To oni okazują się największymi przegranymi. Terapia- Terapia nie spowoduje, że partner stanie się taki, jakim chcielibyśmy, żeby się stał - mówi Joanna Krysiak. - Terapeuta tylko pomaga dojrzeć pewne rzeczy, a małżeństwo musi samo znaleźć najlepsze dla nich rozwiązania. Jeżeli kobieta chce namówić mężczyznę na pójście do terapeuty, a mężczyzna wierzy, że nie chodzi o dopasowanie go do jakiegoś szablonu czy wyobrażenia, tylko o poprawę stosunków między nimi, to pójdzie. Jeżeli mężczyzna nie widzi już potrzeby naprawy związku to nie Najlepszą rada jakiej mogę udzielić partnerom? - zastanawia się Joanna Krysiak. - Nie róbmy wszystkiego na 100%, pozwólmy sobie na niedoskonałość. I najważniejsze - szczególnie dla kobiet - nie dawajmy z siebie wszystkiego, zostawmy coś dla siebie. To taka inwestycja we własne szczęcie. I nie oczekujmy, że partner spełni nasze marzenia. ZapobieganieNie należy dawać więcej niż druga osoba jest w stanie przyjąć i oddać. Jeżeli daje sie za dużo, to druga osoba , nie mogąc się odwzajemnić zaczyna się oddalać. Czuje się Nasze role w małżeństwie zależą od nas. Nigdy nie jest tak, że kryzys powoduje tylko jedna osoba, a druga jest bez winy. Pamiętajmy, że za związek odpowiedzialne są dwie osoby . Rozmawiała: Magdalena Oleszko - WłostowskaKilka porad dla dobrego związku:1. Kłóćcie się, nie obrażając siebie nawzajem. Nie tłumcie negatywnych emocji. Nie wyzywajcie się. 2. Nie badzie uparci. Nauczcie się wyciągać rękę na zgodę. 3. Obdarowujcie sie. Bez okazji. Byle nie za często - to ma być przyjemność, nie obowiązek. rytuałów. To może być czynność, której wspólne wykonywanie sprawia Wam radość. Lubicie spędzać wspólnie czas przy stole? Jedzcie razem kolację. 5. Rozwijajcie zainteresowania, nie rezygnujcie z hobby. Znajdźcie czas tylko dla siebie.
KuQH5x. chm95pvdn4.pages.dev/17chm95pvdn4.pages.dev/3chm95pvdn4.pages.dev/96chm95pvdn4.pages.dev/47chm95pvdn4.pages.dev/19chm95pvdn4.pages.dev/95chm95pvdn4.pages.dev/73chm95pvdn4.pages.dev/3
kryzys w małżeństwie po 30 latach
